Jam shkëputur e kam ikur shumë herëNga vendi im për në vende të largët,Për një mot, për shumë vjet, përgjithënjë…Dhe jam kthyer rishtas e rishtasNë çerdhen time,Nën qiellin tonë të lehtë,Në ajrin e tejdukshëm.Se malli i madh më digjteMë hiqte në plëngun
Më 1880 botoi poezin e parë në shqip “Shqipëria”, ku shpalli të gjitha idetë që përbëjnë trungun e veprës së tij atdhetare. Kur më 1884 e përkohshmja Dituria nisi të botohej në Stamboll, Naimi u nisi një varg poezish të cilat trajtonin tema natyrore
Nazmije Mema Lamtumirë janar i gjatë Lëshoja fronin shkurtit tët vëlla Të mbretërojë në botë Me aq ditë sa Zoti ia la Katër vjet rresht i ke nga njëzet e tetë ditë Sivjet një më tepër e ke o mik Andaj të
Katër qirinj po digjeshin ngadalë në një dhomë. Ishte heshtje dhe mund të dëgjohej biseda e tyre. Qiriu i parë tha: “Unë jam paqja, njerëzit nuk arrijnë të më ruajnë dhe mendoj se do të shuhem”. Pas kësaj, ai u fik menjëherë.
Thënie të përzgjedhura nga Ralph Waldo Emerson shkrimtar, eseist dhe poet amerikan. “Ka të lexuar kreativ si dhe të shkruar kreative”. “Dituri është të diturit se ne nuk mund të dimë”. “Nëse takojmë një njeri me intelekt të rrallë, duhet ta pyesim
Nazmije Mema Mirë se erdhe muaji dhjetor Me shpatën e acart në njërën dorë Me shi,borë e stuhi Siç të ka hije vetëm tyI ftohti,era e murrlani Të bëjnë të fortë edhe trim Nëntori të tha butësisht:”Ulu ti në fronin tim Mbretëro
Fatos Arapi Atdheu është dhimbje, është dhimbje.një prill i pikëlluar në shpirt.Atdheu është kryqi, është kryqi.e mban – dhe të mban ty – në shpirt. Atdheu është toka e premtuar.ti shkel si një zot dhe s’e ka ndën kembe.Atdheu s’ka fjalë, ka
N’çast ndjeu nji plogshti të madhe që ia përshkoi tan trupin. Çdo gja i dukej e çuditshme, madje edhe vetvehtja. Kurr nuk e kishte tradhtue fuqija si kësaj radhe. Nji lodhje e madhe e kaploi, tue fillue prej qepallave të syve e
Pse o Nanë Shqip nuk m’flet Ç’faj kam unë që jam n’gyrbet A m’kuptoni ju shokët e mi Sa rënd më vie e sa turp kam Që s’di të flas Shqip e Shqipëtar jam. Si të flas moj Nana ime Kur t’shkoj
Poezi nga Rodyard Kipling Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet filline fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh,sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillinpor edhe dyshimet drejt t’i gjykosh…Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur,e,