Kjo ecje e pazakontë katërkëmbëshe, e regjistruar kurrë më parë tek njerëzit modernë të rritur, sfidon të kuptuarit tonë të evolucionit njerëzor.
Familja Ulas, me disa anëtarë që shfaqin këtë tipar të jashtëzakonshëm, së pari doli në qendër të vëmendjes përmes një punimi shkencor, e ndjekur nga dokumentari i BBC-së “Familja që ecën me të katër këmbët”. Zbulimi ka hutuar plotësisht komunitetin shkencor, raporton Mirror .
Profesori Nicholas Humphrey , psikolog evolucionar nga London School of Economics, zbuloi se gjashtë nga 18 fëmijë në familje lindën me këtë tipar të jashtëzakonshëm. Tragjikisht, njëri nga këta gjashtë vdiq ndërkohë.
Profesor Humphrey shprehu habinë e tij në një intervistë: “Nuk e prisja kurrë që, edhe në fantazitë më të jashtëzakonshme shkencore, qeniet njerëzore moderne mund të ktheheshin në gjendjen e kafshëve”.
Ai theksoi rëndësinë e bipedalizmit në dallimin e njerëzve nga kafshët e tjera.
“Ajo që na dallon nga pjesa tjetër e botës shtazore është fakti se ne jemi një specie që ecim me dy këmbë dhe e mbajmë kokën lart në ajër… sigurisht që ne dallohemi nga gjuha dhe shumë gjëra të tjera, por kjo është jashtëzakonisht e rëndësishme për ndjenjën tonë për të qenë të ndryshëm nga të tjerët në mbretërinë e kafshëve. Këta njerëz po e kalojnë atë vijë”.
Dokumentari e përshkroi në mënyrë provokative familjen Ulas potencialisht si “lidhja që mungon midis njeriut dhe majmunit”, duke theksuar “rëndësinë e tyre të papërshkrueshme për secilin prej nesh” dhe duke pretenduar se ata “nuk duhet të ekzistojnë”.
Në një studim novator, shkencëtarët turq kanë propozuar se një formë “transferimi” mund të ketë ndodhur, duke kthyer mbapshtë potencialisht tre milionë vjet evolucion. Kjo teori e diskutueshme u kritikua nga profesori Humphreys, i cili në një dokumentar të BBC-së e quajti atë “thellësisht fyese” dhe “shkencërisht të papërgjegjshme”.
Fëmijët në qendër të këtij studimi u zbulua se kishin tru të vogël të tkurrur, një gjendje që zakonisht nuk ndikon në bipedalizm te njerëzit e tjerë. Megjithatë, këto skelete fëmijësh u ngjanin më shumë majmunëve sesa njerëzve, sipas studiuesve nga Universiteti i Liverpulit.
Pavarësisht nga këto ngjashmëri, është thelbësore të theksohet se lëvizja e tyre ndryshon nga ajo e majmunëve; ata nuk ecnin në kyçet e gishtavee, por në vend të kësaj përdornin pëllëmbët e shtrira.
Profesor Humphrey ofroi një perspektivë alternative për BBC-në: “Unë mendoj se është e mundur që ajo që ne po shohim në këtë familje është diçka që korrespondon me kohën kur kemi ecur si shimpanzetë, por ishte një hap i rëndësishëm midis zbritjes nga pemët dhe jemi bërë plotësisht dykëmbëshe.”
Ai sugjeroi edhe se zhvillimi i fëmijëve mund të jetë ndikuar nga mungesa e inkurajimit për të qëndruar në këmbë pas moshës nëntë muajsh.
Për t’i ndihmuar ata të përparojnë, fëmijëve u është caktuar një fizioterapist dhe pajisje për t’i ndihmuar të ecin me dy këmbë. Në kohën kur profesor Humphrey vizitoi Turqinë për herë të dytë, ai kishte vënë re përmirësime të konsiderueshme në lëvizshmërinë e tyre./Dijasot.com