Poezi nga Anita Kadriu
(Kushtuar të gjitha nënave që fëmijët e tyre ju vranë në luftë nga forcat serbe)
Eh, sikur të të prekja dhe një herë flokët
Ose të t’i shtrëngoja duart
Të të shikoja thellë në sy
Të të thosha se rruga jote mund të jetë edhe pa kthim
Atë ditë binte shi
Sot është ngrohtë
Pranë varrit tënd qëndrojnë kurora
Pranë varrit tënd rrinë ushtarët nderim
Ata rrinë gatitu, biri im, dhe ti je i shtrirë
I shtrirë në lavdi dukesh mirë
Të shtrij dorën dhe të prek varrin
Kam frikë se ta lëndoj plagën
Të dhemb ende aty ku plumbi të goditi?
Apo t’u shërua shpirti ta jepje jetën për të gjithë?
Të tjerët të kujtojnë si hero.
Unë të kujtoj si biri im i mirë
Të tjerët të kujtojnë si trim
Unë të kujtoj si strukeshe në prehrin tim
Të tjerët të kujtojnë si e deshe më shumë atdheun se jetën
Unë i kujtoj sytë e tu kur linde plot me dritë
Ende e ndjej aromën tënde si foshnjë dhe më vjen ta prek trupin e njomë e të brishtë
Të tjerët prekin armët e tua e thërrasin në ty
Im bir nuk më zgjodhi mua, zgjodhi Kosovën
Unë zgjedh sot të vuaj në heshtje për ty biri im
T’ia fal vendit bekimin tim.