Djali juaj la sërish rrëmujë pas mëngjesit, edhe pse ju kërkuat bukur (mirë, jo gjithmonë bukur) për të qindtën herë që t’i vendosë enët në lavaman pas mëngjesit… Fëmijët ngacmojnë dhe zihen gjatë gjithë ditës, kështu që tajm-auti më nuk b…bën punë. Dhoma e vajzës është në rrëmujë absolute – po a nuk mund të paktën të rregullojë shtratin kur të ngrihet, shkruan www.parenting.com
Sot jetojmë në epokën post-rrahje, e cila ndryshon rregullat e disiplinës dhe dënon ashpër çdo dhunë ndaj fëmijëve – të vogël a të madhe, fizike a psikologjike. Por fëmijët nuk kanë ndryshuar – ata janë njësoj si më parë kur “gjithçka lejohej”. Kjo është arsyeja pse është e nevojshme të drejtoheni në
dinakërinë, truket, një qasje krijuese për të ruajtur durimin dhe në të njëjtën kohë për të arritur ndikim te fëmijët dhe për të arritur rezultatin e dëshiruar.
A keni menduar të provoni disiplinë pozitive – të merrni dhe mbani vëmendjen e fëmijëve në mënyra të pazakonta, në mënyrë që mësimi pas saj të mbahet mend?
Këtu janë disa shembuj se si prindërit patën sukses në këtë. Mund t’ju gudulis imagjinatën dhe t’ju inkurajojë një mënyrë të re të të menduarit për disiplinën.
Marrja e gjërave
Por jo me inat dhe me fjalinë: “Tani do ta shihni kur t’jua marr! Nuk do të merrni më!”
Një nënë e tre fëmijëve u përpoq me këmbëngulje t’i mësonte vajzës së saj të rregullonte shtratin e saj në
mëngjes. Vajza gjithashtu refuzoi me kokëfortësi të bindej. Mami i tha: “Duhet të jetë se nuk i do çarçafët dhe batanijet e tua, pasi i trajton ashtu.” Kur vajza nuk e rregulloi shtratin as të nesërmen, nëna mori çarçafët dhe batanijet dhe vajza duhej të menaxhonte dhe të përdorte një thes gjumi. Pas një ose dy ditësh, ajo u kthye te nëna e saj e penduar për të thënë se donte t’i kthente mbulesat e shtratit. Që atëherë, ajo ka rregulluar gjithmonë shtratin.
Një nënë tjetër kishte problem të ngjashëm – fëmijët e lanë me këmbëngulje garderobën e tyre të re në të gjithë shtëpinë, duke mos dashur ta largonin edhe pas qindra lutjeve dhe paralajmërimeve. Mami vendosi t’i merrte gjërat dhe t’i çonte në një dyqan artikujsh, në mënyrë që t’i jepeshin dikujt që do t’i vlerësonte vërtet. Kur ajo filloi të mblidhte sende, fëmijët u mërzitën dhe u përpoqën në çdo mënyrë t’i mbanin. Në fund, ata ranë dakord t’i blinin ato me një çmim prej 5 dollarë secila, që është ajo që do të kushtonin në një dyqan të thjeshtë. Fëmijët mblodhën para, paguanin gjërat dhe që atëherë kujdesen për to”.
Një rast tjetër që hasëm ishte një baba që nuk arriti kurrë t’i mësonte fëmijët e tij të fikin dritën kur dilnin nga dhoma. Ky baba krijues thjesht zhvidhosi të gjitha llambat dhe i dha secilit fëmijë një elektrik dore për ta mbajtur me vete. Problemi u zgjidh!
“Vetëndëshkimi”
Qëllimi i prindërimit pozitiv është të gjejë një mënyrë më pak të këndshme dhe aspak mizore për të tërhequr vëmendjen e fëmijës. Në shtëpinë e një familjeje në dukje të zakonshme, kjo do të thotë – mbledhje! Ngacmimi i një vëllai ose vëllai do t’i kushtojë fëmijës 20 ngritje trungu. Nëse nuk e bëjnë
menjëherë, numri rritet.
“Por duhet t’i mbikëqyrni gjithmonë”, thonë këta prindër krijues. “Nja dy herë i kapëm, kur hyjmë në dhomë, ata vetëm numëronin, duke qëndruar në këmbë…”
Sigurisht, me këtë lloj disipline, duhet të jeni shumë të kujdesshëm – nuk duhet të kaloni kufijtë e aftësive të fëmijëve dhe ta teproni, pasi kjo mund të shkaktojë lehtësisht pakënaqësi. Disiplina duhet të jetë sa argëtuese aq edhe e pakëndshme.
Nga lufta në qeshje
Një nga bashkëbiseduesit tanë u rrit në një familje me dhjetë fëmijë. Dhe kjo nënkuptonte shumë debate, konflikte dhe, natyrisht, zënka. Prindërit janë mësuar me të, kështu që ata pushojnë së kushtuari vëmendje – derisa të shohin se është bërë serioze. Pastaj nxirrnin doreza të vërteta boksi (natyrisht, të mbështjella mirë dhe të mbrojtura). Ato ishin të mëdha dhe vetëm duke i vënë në duar na bënë të qeshnim.
Lufta do të kthehej në lojë dhe qeshje dhe argëtim të paparë. Duhet të keni kujdes edhe me këtë – në fund të fundit, ato janë doreza boksi, ndaj kjo metodë nuk duhet të përdoret kur fëmijët janë pak më të fortë dhe më të mëdhenj.
Më shumë na pëlqeu ideja që familja të përdorte teknikën e larjes së xhamit. Ata i vendosnin fëmijët në anët e ndryshme të derës së xhamit dhe u thoshin se si ndëshkim për zënka, duhej të pastronin xhamin. Ata do të fillonin menjëherë të bënin fytyra dhe të qeshnin dhe zënka do të harrohej.
Një tjetër truk për të cilin kemi dëgjuar (dhe që sinqerisht nuk e besojmë vërtet sepse shumë nga prindërit tanë e përdorën
- pa sukses) është përqafimi. Me sa duket, është e vështirë të jesh i inatosur me dikë që po e përqafon – nuk është e vërtetë!
Na pëlqeu gjithashtu ideja e vendosjes së zonave në apartament. Mami vendosi fotografitë e Jezusit në të gjithë shtëpinë me shënimin se nuk ka përleshje para Jezusit! Një vend pa ikonë ishte banja. Sipas saj, kjo ka ulur ndjeshëm numrin e përleshjeve në baza ditore.
Dhe nëna që në fillim të tregimit, djali i së cilës nuk donte ta hiqte pjatën pas mëngjesit? Epo, as ajo nuk e la mënjanë.
Kur djali erdhi në darkë, ajo thjesht derdhi në të njëjtin tas. Ai nuk hëngri, ajo nuk e detyroi. Por ai e kuptoi çështjen…
A jeni dakord me këto metoda edukimi? Cilat janë sistemet tuaja të disiplinës kreative?/DG/Dijasot.com
