Shkruan: Marie Delaney
Shkollat dhe mësuesit zakonisht bëjnë gjithçka për të mirën e nxënësve. Mendojmë se jemi të detyruar vetëm të kujdesemi për fëmijët. Zakonisht nuk mendojmë për mirëqenien tonë – derisa të jetë tepër vonë dhe të sëmuremi. Njerëzit që kujdesen për të tjerët zakonisht nuk kujdesen sa duhet për veten. Është shumë e rëndësishme që t’i përkushtohemi shëndetit, sepse nuk mund të kujdesemi për nënëdiyt nëse nuk dimë të kujdesemi për veten tonë. Fëmijët vijnë çdo ditë në shkollë dhe sillen pak a shumë njësoj. Disa ditë janë më të mira dhe disa janë më të këqija. Dallimi është në reagimet e të rriturve në mjedisin e tyre. Në mënyrë që t’i mësojmë në mënyrë efektive dhe t’i ndihmojmë nxënësit të përballen me stresin e lidhur me të mësuarit, ne duhet të gjejmë kohë për të përballuar stresin tonë.
Ndjenjat e mësuesve janë të rëndësishme
Merreni një moment për të menduar për të gjitha ndjenjat që keni pasur dje, që nga momenti kur u ngritët në mëngjes deri në momentin kur shkoni në shtrat. Çfarë vini re? Me siguri po shihni një vërshim të tërë emocionesh të fuqishme që mund të ndryshojnë sa hap e mbyll sytë. Një moment bie në dëshpërim të thellë dhe në tjetrin ndihesh plotësisht i ngazëllyer. Pse ndodh kjo? Me siguri gjatë gjithë ditës po kujdeseshe për studentët, emocionet e të cilëve po luhateshin nga ekstremi në ekstrem dhe po përpiqeshe t’i ndihmoje të gjithë. Mësimdhënia është menaxhimi i përditshëm i marrëdhënieve në një mjedis të tensionuar, të ndjeshëm dhe publik. Disa emocione janë shumë të forta dhe të vështira për t’u menaxhuar. Ato janë krejtësisht të padobishme për mësimdhënie dhe mësim.
Cilat janë shkaqet e ndjenjave të padobishme? Çfarë i shkakton ndjenjat që ndërhyjnë në mësimdhënie dhe të nxënë? Disa nga shkaqet e zakonshme janë:
Përpiqemi të jemi të përsosur. Mësuesit u thonë nxënësve se gabimet janë të mira dhe se nga gabimet mund të mësohet. Pavarësisht kësaj, kam takuar një numër të madh mësuesish që përpiqen për përsosmëri në jetën e tyre të punës dhe atë personale. Ata zhgënjehen kur plani i mësimit nuk realizohet në mënyrë perfekte, kur nxënësit nuk kuptojnë mjaftueshëm. Është mirë të kesh standarde të larta, por duhet të kujtojmë se ndjekja e përsosmërisë është e rrezikshme. Duke vepruar kështu, ne nuk po zbatojmë atë që dimë për të mësuarit, e kjo është se ndodh kur bëjmë gabime.
Punojmë gjithnjë e më shumë. Mësuesit në përgjithësi janë punëtorë shumë të zellshëm që gjithmonë përpiqen të përmirësojnë punën e tyre. Nëse nxënësit tanë nuk kuptojnë diçka, harxhojmë më shumë kohë duke planifikuar mësimet tona. Kur nuk arrijmë të përfundojmë listën tonë të detyrave, qëndrojmë zgjuar më gjatë për ta realizuar. Ndonjëherë kalojmë shumë kohë duke u përpjekur për gjërat e gabuara. Ne merremi me gjëra që padyshim nuk japin rezultat. Për shembull, qëndrojmë zgjuar natën vonë për të planifikuar mësimet, kështu që jemi shumë të lodhur për të mësuar siç duhet dhe më pas bëjmë gjëra edhe më të paefektshme.
Gjithmonë përpiqemi të qëndrojmë të fortë. Mësuesit urrejnë t’i lënë njerëzit në baltë, që do të thotë se ne shpesh shkojmë në punë kur jemi të sëmurë, nuk duam të pranojmë se mezi e përballojmë orën dhe i injorojmë problemet tona personale dhe familjare. Kjo sigurisht mund të jetë e dobishme sepse ata duhet të jenë në gjendje të na besojnë. Megjithatë, kur përpiqemi të jemi gjithmonë të fortë, ne injorojmë nevojat tona dhe presioni krijohet brenda nesh. Kjo është arsyeja pse shumë mësues sëmuren në pushime. Duhet të dimë është mjaft./DG/DijaSot
Marie Delaney, psikoterapiste dhe trajnere edukative, autore e Teaching the Uneachable (Worth Publishable 2008) dhe What can I do with the Kid Who…Worth Publishing 2010)